Jaren heb ik geprobeerd om m’n chronische rugpijn onder controle te krijgen. Meermaals doorliep ik het volledige traject van de rugschool, jaren werd ik onder de vleugels genomen van niet de minste sportkinesitherapeuten en toch ging het verder bergaf. Pijnklinieken, osteopathie, chiropraxie en bergen medicatie hielden me nog ietwat op de been. Mijn toenmalige job was enorm belastend voor de rug en maakte het er alleen maar erger op. In de afgelopen jaren onderging ik dan ook meerdere ingrepen. Ik sukkelde van revalidatie in revalidatie. Het klassieke, gekende plaatje bij veel chronische pijnpatiënten. Na een tweede, zware operatie kon ik amper nog stappen. Toen ik tijdens de revalidatie elke dag opnieuw wat meer stappen kon zetten, besloot ik om te beginnen wandelen. Heel langzaam bouwde ik het wandelen op. In het begin kon ik amper 300 meter stappen, na anderhalf jaar kon ik op goede dagen volwaardige dagtochten stappen. Ik ontdekte hierbij niet alleen dat de natuur me mentaal opnieuw wat kon opladen, de beweging had ook een helende werking op die allesoverheersende pijn.
Eerst en vooral dient men een onderscheid te maken tussen acute en chronische pijn. Bij acute pijn verkrampen de spieren, een spontane reactie die ervoor zorgt dat we minder gaan bewegen om pijn te voorkomen. Deze redenering wordt bij chronische pijn vaak verder doorgetrokken, waardoor patiënten verkeerdelijk denken dat ze best zo weinig mogelijk bewegen om nog meer pijn te voorkomen. Of bang zijn om nog meer “schade” aan te richten. Terwijl ze eigenlijk net het omgekeerde moeten doen en wel bewegen.
Waarom beweging juist zo belangrijk is? Daar zijn verschillende redenen voor. Door te bewegen krijgen de spieren meer doorbloeding en zal het bewegen minder pijnlijk worden. Beweging heeft ook een zeer positieve invloed op de hersenen en zal heel wat circuits die door de pijn geblokkeerd waren terug activeren. De hersenen moeten als het ware terug ‘leren’ dat bewegen niet gelijk staat met pijn. Die juiste communicatie terug op gang brengen wordt juist bevorderd door te bewegen.
Prof. Nathalie Roussel in Prikkel : Bewegen is de meest heilzame therapie
Ook ik dacht lange tijd dat bewegen me juist meer pijn ging bezorgen. Mede omdat de oefeningen bij m’n therapeuten me nog veel meer pijn bezorgden, ook al blijven deze voor heel veel mensen heel nuttig. Fietsen mocht ik enkel nog op de hometrainer, zonder belasting weliswaar. Veel plezier beleef je er dan ook niet meer aan. De stap naar het wandelen was dus geen bewuste keuze, het was zowat het enige wat ik nog kon doen. In het begin was ik zelfs hierbij nog bang om meer schade toe te brengen. Het duurde dan ook een tijdje vooraleer ik op mindere dagen durfde door de pijn te gaan in de eerste kilometers. Het resultaat was echter altijd positief. Na een tijdje stappen nam de pijn geleidelijk af en kon ik soms volledig pijnvrij wandelen. Daarnaast genoot ik met volle teugen van het buiten zijn, de natuur, het ontdekken van nieuwe routes. De pijn werd even op de achtergrond geduwd en ik kon heel even m’n ziekenbed en alle andere bijkomende zorgen die chronisch zieke mensen kennen “vergeten”. Ik had een nieuwe, grote oefenzaal ontdekt : de natuur. Naast wat lichte oefentherapie ging ik bijna elke dag stappen. Na enkele maanden voelde ik al dat mijn spieren heel wat sterker waren geworden zonder dat ze overbelast geraakten.
Het is belangrijk om te zoeken naar bewegingsvormen die zinvol zijn voor de patiënt. Niemand doet graag oefeningen naast zijn bed. Door beweging te integreren in de dagelijkse activiteiten zal de therapietrouw veel groter zijn. Alle vormen van beweging zijn goed. Zeker wandelen, fietsen en zwemmen. Zolang ze maar goed gedoseerd gebeuren. Het belangrijkste is dat de patiënt ook in het dagelijkse leven blijft bewegen en zich niet beperkt tot wat oefeningen bij de kinesitherapeut. Meer bewegen is noodzakelijk, maar het spreekt voor zich dat men dit gedoseerd en aangepast aan de patiënt moet aanpakken.
Prof. Nathalie Roussel in Prikkel : Bewegen is de meest heilzame therapie
Het wandelen werd meer dan alleen een oefentherapie. Het werd een onderdeel van m’n dagelijkse activiteit en onbewust kreeg ik er opnieuw een passie bij. In de voorbije jaren had ik zowat al m’n hobby’s en activiteiten opzij moeten zetten door mijn rugproblemen en ik had eindelijk opnieuw iets in mijn leven wat ik kon doen zonder al te veel pijn te moeten lijden. Het is voor mij makkelijker om enkele uren te stappen dan dat ik een kwartier op een stoel moet zitten. Ondertussen werden al mijn ervaringen gebundeld op mijn persoonlijke blog, waar ik anderen al probeerde te overtuigen van het belang van bewegen. Het is heel effectief en pijnstillend maar geen wondermiddel, die bestaan ook niet. Ondanks al het bewegen kon ik niet beletten dat er nog een derde ingreep plaats vond. Toen ik nog maar eens van nul moest beginnen en opnieuw de heilzame werking van het wandelen voelde besloot ik om hier meer mee te doen, zo werd Effen Weg geboren. Samen met de Vlaamse Pijnliga krijg ik de kans om de boodschap over te brengen naar het grote publiek. Als je weet dat 1 op 4 Belgen momenteel aan chronische pijn lijd en er dagelijks nog mensen bijkomen moet er iets gebeuren. Effen Weg geeft me de kans om actief op stap te gaan met andere patiënten en hen zo de voordelen van het wandelen te laten ontdekken.
